3 stjörnur

Rebekka Blöndal, Kristjana Stefáns, Ragga Gröndal, Guðlaug Dröfn Ólafsdóttir og Sigrún Erla Grétarsdóttir sungu jólalög í anda Ellu Fitzgerald. Átta manna hljómsveit lék með undir stjórn Vignis Þórs Stefánssonar.

Salurinn í Kópavogi föstudaginn 1. desember.

Rokktónlistarmaðurinn spilar þrjá hljóma fyrir þúsund áheyrendur, en djassarinn spilar þúsund hljóma fyrir þrjá áheyrendur. Þessi brandari er lýsandi fyrir það hve djassinn er miklu þróaðri og fjölbreyttar en rokkið, en líka hve hið síðarnefnda er vinsælt. Gullöld djassins er löngu liðin, en hann á sér samt ennþá aðdáendur. Fleiri en þrír áheyrendur voru á jóladjasstónleikum í Salnum í Kópavogi á föstudagskvöldið. Þar var troðfullt.

Dugði ekki til

Fimm söngkonur komu fram, þær Rebekka Blöndal, Kristjana Stefáns, Ragga Gröndal, Guðlaug Dröfn Ólafsdóttir og Sigrún Erla Grétarsdóttir. Tónleikarnir voru helgaðir minningu Ellu Fitzgerald, nánar tiltekið jólaplötunum sem komu út með henni fyrir margt löngu. Sungin voru flest frægustu jólalögin á borð við White Christmas, Let It Snow og Jingle Bells. Söngurinn var í sjálfu sér góður, allar söngkonurnar sungu hreint og af krafti og innlifun. En það dugði ekki alveg til.  

Inn um eitt…

Mörg jólalög eru hálfgerðar klisjur, en Ella Fitzgerald hafði afar persónulegan stíl, magnaða rödd og áreynslulausa tækni. Lögin hljóma því fersk í meðförum hennar á plötunum. Söngkonurnar fimm reyndu að stæla hana á tónleikunum, og það tókst misvel. Söngur þeirra bliknaði við hliðina á Ellu sjálfri. Þar var vantaði þetta EITTHVAÐ sem Ella bjó yfir. Lögin fóru því flest inn um eitt og út um hitt.

Eitt flottasta lagið

Samt voru nokkur áhugaverð lög á tónleikunum. Þar á meðal var Just a Closer Walk With Thee, einskonar gospel-lag sem Ragga Gröndal söng af næmni og tilfinningu við afar eggjandi, hægan takt hljómsveitarinnar. Það var eitt flottasta lagið á tónleikunum, einstaklega hrífandi og fallegt. Það hefði mátt vera meira svoleiðis á dagskránni.

Hljómsveitin var þó með allt á hreinu. Vignir Þór Stefánsson lék á píanó af fagmennsku og lipurleika. Hann stjórnaði líka hljómsveitinni, sem var samtaka og lék ávallt líflega. Mörg sólóin voru glæsileg og kölluðu fram áköf fagnaðarlæti. En þegar á heildina er litið var það ósköp innantómt líka, og fremur þreytandi eftir því sem á leið. Þetta voru fyrst og fremst stælar, froða fremur en innihald.

Aukalagið var best

Aukalagið var eiginlega það besta á tónleikunum. Það var It Came Upon a Midnight Clear eftir Edmund Sears frá miðri nítjándu öld. Þá var djassstælunum kastað fyrir róða, hljómsveitin og söngkonurnar sungu saman í einföldum kirkjustíl. Það var afskaplega hátíðlegt; loksins eitthvað sem hitti mann í hjartastað.

Í sjálfu sér voru þetta ekki slæmir tónleikar. Söngurinn var góður og hljómsveitin fín. En það var ekkert meira en það og maður fór eiginlega geispandi út í náttmyrkrið á eftir.

Niðurstaða:

Góðir tónleikar en ekkert sem maður hefur ekki heyrt þúsund sinnum áður.