Khatia Bhuniatishvili flutti verk eftir Brahms, Chopin, Ravel og Stravinsky í Eldborg í Hörpu fimmtudaginn 29. maí á Listahátíð í Reykjavík.

1 stjarna

Það var eitthvað dinner-kennt við það hvernig Khatia Bhuniatishvili spilaði Brahms. Jú, píanóhljómurinn var mjúkur og fallegur, en tónlistin hafði enga almennilega lögun. Hún skorti karakter. Þetta var áferðarfagurt, en það var engin dýpt í túlkuninni.

Ekki tók betra við þegar Gaspard de la nuit eftir Ravel var á dagskránni. Bhuniatishvili var auðheyrilega flinkur píanóleikari sem gat spilað gríðarlega hratt. En það var engan veginn nóg. Tónlistin rauk áfram, það var engin reisn í henni, engin dulúð, enginn skáldskapur. Þetta var eitthverskonar hæ dúddelí dei. Skemmtilegt undir vissum kringumstæðum, en ekki nú. Hægi kaflinn var bestur, þar var ákveðin stemning sem ljúft var að upplifa. En spennuna skorti í lokakaflann, sem á einmitt að vera svo spennandi.

Kannski verst af öllu var Scherzo nr. 2 eftir Chopin. Það var svo hratt að tónlistin varð að skrumskælingu. Hún hefði sómt sér ágætlega í teiknimynd um Tomma og Jenna.

La Valse eftir Ravel var næst. Smá agi hefði komið túlkuninni til góða, einhver mótstaða sem hefði gert hana lokkandi. La Valse eftir Ravel er svo sannarlega brjálæðisleg tónlist, en það er í henni glæsileiki líka sem vantaði algerlega í túlkunina hér.

Loks fengum við að heyra þrjá þætti úr Petrúsku eftir Stravinsky, þekktan fingurbrjót sem er aðeins á meðfærri örfárra píanóleikara. Bhuniatishvili lék sér að tónlistinni, ekki vantaði það. En það var enginn raunverulegur kraftur, ekkert sem hvatti mann til að dilla sér með. Þarna eru dansar, þetta er jú upphaflega tónlist við ballett. En í túlkuninni hér var hún alveg flöt. Það gerðist ekkert í henni, ekkert sem kom á óvart og skapaði stemningu. Útkoman var skelfilega leiðinleg.

Sem aukalag spilaði Bhuniatishvili lokakaflann úr sjöundu sónötu Prokofievs. Ég veit að ég er búinn að nota orðið skrumskæling hér áður, en ætla að gera það aftur. Kaflinn var alltof hraður, hann var bókstaflega hlægilegur. Þetta var skrumskæling, skrumskæling og ennþá meiri skrumskæling.

Niðurstaða:

Drepleiðinlegir tónleikar.