William Walton: The Bear. Óperuuppfærsla á barnum Players í Kópavogi. Einsöngvarar: Guja Sandholt, Pétur Oddbergur Heimisson og Hugi Jónsson.

Ein stjarna

Einhver undarlegasti vettvangur fyrir óperusýningu hlýtur að vera barinn Players í Kópavoginum. Þangað lá leiðin á sunnudagskvöldið. Tilgangurinn var að sjá óperuna Björninn eftir William Walton frá árinu 1967. Hún er mjög stutt fyrir óperu að vera, um klukkutíma löng og er í einum þætti.

Söguþráðurinn er einfaldur. Ekkja fær náunga í heimsókn sem krefur hana um að borga skuld hins látna eiginmanns. Samskipti þeirra verða fljótt stormasöm, en svo verða þau ástfangin.

Í óperunni eru aðeins þrír söngvarar og hljómsveitin samanstendur af litlum hópi hljóðfæraleikara. Gert er ráð fyrir strengjum, hörpu, slagverki, píanói, þremur málmblásurum og fjórum tréblásurum. 

Seinkun var á að óperusýningin hæfist, en á meðan gæddu gestirnir sér á hamborgurum og frönskum, eða sötruðu bjór. Nálægt barnum við lítið borð sat ung kona, mjög máluð. Hún virtist sofandi. En svo reis hún á fætur og settist við píanó rétt hjá. Þar með var ballið byrjað.

Segjast verður eins og er að þetta var ekki gott. Fyrir það fyrsta vantaði hljómsveitina! Það má fyrirgefa að píanóleikari spili rödd heillar hljómsveitar, en þá verður píanóið að vera stór flygill. Hljóðfærið á Players var hinsvegar óttalegur garmur. Tónninn var grunnur og ámátlegur. Þótt píanóleikarinn Matthildur Anna Gísladóttir spilaði vasklega á það, dugði það engan veginn til.

Ekki er heldur hægt að hrópa húrra fyrir söngvurunum. Það hjálpaði ekki að hljómburðurinn á Players var slæmur fyrir lifandi tónlistarflutning. Þar var afar lítil endurómun. Fyrir vikið var söngurinn steindauður.

Hljómburðurinn var þó engin afsökun. Söngurinn sjálfur var nemendalegur, það var helst Guja Sandholt sem skilaði sínu hlutverki sómasamlega. Frammistaða Péturs Oddbergs Heimissonar var aftur á móti tilþrifalítil og óspennandi og Hugi Jónsson virtist hreinlega ekki ráða við hlutverk sitt, hvorki söng- né leiklega. 

Í sjálfri sér er ópera Waltons vel heppnað verk, fullt af spennandi tilþrifum. Í henni er hvergi dauður punktur. Það sem borið var á borð á Players var bara skrumskæling. Fimmaurabrandaraleikstjórn Tryggva Gunnarssonar var aumt yfirklór og bætti ekki úr skák. Hvílík vonbrigði.

Niðurstaða:

Illa hljómandi píanó, slappur söngur og ósannfærandi leikstjórn. Útkoman var slæm.