4 stjörnur

Kammertónleikar

Kammersveitin Elja flutti verk eftir Schnittke, Telemann og Báru Gísladóttur. Einleikari: Ásta Kristín Pjetursdóttir.

Hörpuhorn á annarri hæð Hörpu

sunnudaginn 7. janúar

Kammersveitin Elja er ný stærð í íslensku tónlistarlífi. Hún er skipuð ungu fólki sem ýmist er enn í námi eða hefur nýlokið því. Ef marka má tónleika sveitarinnar í Hörpu á sunnudaginn, þá gefur hún eldri og reyndari tónlistarhópum landsins ekkert eftir.

Tónleikarnir hófust á verki sem bar heitið Otoconia og var eftir Báru Gísladóttur. Það var leikið af tveimur fiðluleikurum, víóluleikara og sellóleikara. Rannsókn í flýti á Google upplýsti að nafn tónsmíðarinnar vísar til kristalla í innra eyra sem eru hluti af jafnvægisskyni mannsins. Hvernig það tengdist tónlistinni sem hér var leikin er ekki alveg ljóst, en hún var a.m.k. athyglisverð. Tónmálið var ómstrítt og afsktrakt, en samsvaraði sér ákaflega vel. Leitandi hendingar og hljómar fengu ávallt sannfærandi mótvægi í annarskonar hendingum og hljómum, framvindan gekk því alltaf upp. Hún var gædd sterku samræmi sem notalegt var að upplifa. Yfirborðið var vissulega hrjúft og kuldalegt, en það hafði sinn sjarma, rétt eins og góð hryllingssaga.

Strengjaleikurinn var hóflega magnaður upp í hljóðkerfi, og ýmsir effektar á borð við bergmál komu við sögu. Þetta var smekklega gert, hið rafræna ýtti undir áhrif strengjaleiksins, lyfti honum upp, undirstrikaði stemninguna. Útkoman var forvitnileg og spennandi.

Septet eftir Alfred Schnittke heppnaðist einnig ágætlega, þrátt fyrir að verkið hljómi yfirleitt alltaf betur á upptöku. Það er vegna sembalsins sem er eitt af hljóðfærunum sjö; hin eru fiðla, víóla, selló, flauta og tvær klarinettur. Semballinn, forfaðir píanósins, er svo sannarlega hljómfagur, en hann er ekki raddsterkur. Hér voru aðstæður þó eins og best verður á kosið, tónleikarnir fóru fram í hinu svokallaða Hörpuhorni í opnu rými á annarri hæð, og nálægðin því við flytjendur mjög mikil. Engu að síður var semballinn ansi veikróma, sérstaklega í lokakaflanum, þar sem hann er í veigamiklu hlutverki.

Fyrir utan þessa annmarka var flutningurinn á verkinu flottur. Tónlistin er í frjálslegu formi, duttlungafull og kemur stöðugt á óvart. Í takt við það var flutningurinn kraftmikill og þrunginn andstæðum, og oftast prýðilega samtaka.

Brandenburgarkonsert nr. 5 eftir Bach var síðastur á efnisskránni, en vegna veikinda féll hann niður og í staðinn fluttur víólukonsert eftir Telemann. Þar var einleikari Ásta Kristín Pjetursdóttir og hún hristi konsertinn úr erminni eins og ekkert væri. Túlkunin einkenndist  af hugmyndaauðgi, bæði lifandi og tilfinningarík. Tæknilega var leikurinn skýr og öruggur. Leikur kammersveitarinnar var líka vandaður, hún fylgdi einleikaranum af kostgæfni. Heildarmyndin var margbrotin, fókuseruð og skemmtileg.

Niðurstaða:

Stórgóðir tónleikar með vönduðum hljóðfæraleik og glæsilegri tónlist.