Sætabrauðsdrengirnir (Viðar Gunnarsson, Bergþór Pálsson, Garðar Thór Cortes og Gissur Páll Gissurarson) sungu lög að mestu eftir Jóhann G. Jóhannsson. Tónskáldið lék með á píanó. Föstudagur 14. mars í Salnum í Kópavogi.

4 stjörnur

Píanóleikarinn á tónleikum Sætabrauðsdrengjanna á föstudagskvöldið var Jóhann G. Jóhannsson sem var um árabil tónlistarstjóri Þjóðleikhússins. Hann er e.t.v. þekktastur fyrir söngleikinn Skilaboðaskjóðuna. Eins og kunnugt er samdi Þorvaldur heitinn Þorsteinsson þessa sívinsælu barnabók. Á henni byggist söngleikurinn.

En bíðið við, Sætabrauðsdrengir? Það fyrsta sem hanni dettur í hug er eitthvað ógeðfellt og væmið. En svo var ekki ekki. Léttleiki og húmor var miklu meira áberandi. Tónlistin var eftir píanóleikarann, eða þá að hún var útsett af honum. Þarna var leikhústónlist, þ.á.m. tvö lög úr Skilaboðaskjóðunni. Svo var gnægð laga við texta eftir Þórarinn Eldjárn. En engar væmnar óperuaríur!

Laglínurnar voru þó kannski ekki með þeim mest grípandi sem hafa heyrst. Ég mundi ég ekki einn einasta lagstúf þegar ég gekk út af tónleikunum. Hugsanlega var ástæðan m.a. sú hversu útsetningarnar voru knúsaðar. Söngvararnir fjórir, Viðar Gunnarsson, Bergþór Pálsson, Garðar Thór Cortes og Gissur Páll Gissurarson voru alltaf syngjandi af fullum styrk, eða svo gott sem. Það var sífellt eitthvað að gerast, og líka í píanóröddinni. Útkoman var dálítið ofhlaðin. Það hefði vel mátt slaka stundum á.

Styrkleiki tónlistar Jóhanns var hinsvegar hversu snjöll hún var. Þótt laglínurnar væru ekki eitthvað sem maður færi sjálfkrafa að humma með, kom hljómagangur, framvinda, rytmi og áferð stöðugt á óvart. Ef einhverjar klisjur komu fyrir, vann tónskáldið þannig úr þeim að þær urðu að íróníu sem smellpassaði við hæðinn kveðskap Þórarins.

Söngurinn var til fyrirmyndar, kraftmikill og karlmannlegur, sterkur og snarpur. Auk þess var hann prýðilega samstilltur. Og Jóhann spilaði á píanóið af kostgæfni. En maður saknaði stundum einfaldleikans.

Ég hef ekki hugmynd um afhverju söngvararnir kölluðu sig Sætabrauðsdrengina. En mér dettur í hug ævintýrið um gömlu hjónin sem þráðu barn og gripu til þess örþrifaráðs að baka sætabrauðsdreng. Það hafði illar afleiðingar. Drengurinn spratt lifandi af ofnplötunni og hljóp út æpandi: „Ég er sætabrauðsdrengur, þið getið ekki náð mér!“ Svo hvarf hann út í buskann, rígmontinn, með sífelldar yfirlýsingar um hvað hann væri fljótur að hlaupa, því hann væri sætabrauðsdrengur. Allt þar til refur gabbaði hann og gleypti.

Sætabrauðsdrengirnir á tónleikunum höfðu jafnmikið sjálfstraust og drengurinn í ævintýrinu. Sem var kostur, því þrátt fyrir veikleika tónlistarinnar var útkoman oftar en ekki drepfyndin. Allskonar brandarar hittu ávallt í mark, tónleikagestir veltust um af hlátri. Til að fá svoleiðis viðtökur dugir engin minnimáttarkennd. Í það heila var þetta skemmtilegt kvöld.

Niðurstaða:

Óvæmnir sætabrauðsdrengir slóu í gegn með snjallri tónlist.