Kammertónleikar

3 stjörnur

Verk eftir Handel, Vivaldi, de la Guerre, Porpora, Purcell og Vivaldi. Flytjandi: Symphonia Angelica

Guðríðarkirkja, fimmtudagur 26. maí

Nauðgun var aðalyrkisefnið á tónleikum barokk-hópsins Symphonia Angelica í Guðríðarkirkju á fimmtudagskvöldið. Aðalpersónan var Lucrezia, fögur, rómversk stúlka sem var uppi 500 árum fyrir Krist. Konungssonur nauðgaði henni og það leiddi til þess að hún fyrirfór sér. Þetta olli ólgu í samfélaginu, á endanum var gerð bylting og rómverska lýðveldið var stofnað.

Um atburðinn hafa fleiri en eitt tónskáld samið tónlist. Britten skrifaði t.d. óperu sem hefur verið sett upp hér á landi. En núna átti Handel tónlistina um nauðgunina og var Sigríður Ósk Kristjánsdóttir mezzó-ssópran í aðalhlutverkinu. Hún er mögnuð söngkona. Eins og nærri má geta er tónlistin gríðarlega átakamikil og Sigríður skilaði henni á áhrifaríkan hátt til áheyrenda. Röddin var í senn tær og víðfeðm og túlkunin kröftug og full af myrkum tilfinningum.

Með Sigríði léku Halldór Bjarki Arnarson á sembal, Arngeir Heiðar Hauksson á teorbu (einskonar risastór lúta) og Sigurður Halldórsson á selló. Spilamennskan var kraftmikil eins og hæfði viðfangsefninu. Sérstaklega var sellóleikurinn skemmtilega hamslaus. Sannaðist þarna að þótt barokk-tónlist sé visssulega formföst og hátíðleg, getur hún verið lífleg líka.

Kantatan eftir Handel var langbesta atriði tónleikanna. Fæst annað hitti í mark. Þetta voru ýmist aríur eftir Elizabeth-Claude Jacquet de la Guerre, Handel og Nicola Porpora, og hljóðfæraverk eftir Purcell og Vivaldi. Í lokin var uppklappslag, aría úr Dido og Aeneas eftir Purcell. Það var allt saman fremur einsleitt. Ástæðan var fiðlu- og víóluhópurinn, sem samanstóð af Hildigunni Halldórsdóttur, Guðbjörgu Hlín Guðmundsdóttur og Þóru Margréti Sveinsdóttur. Þær spiluðu vissulega ekki illa, en það var engin dirfska í leik þeirra. Sama hvert viðfangsefnið var þá léku þær allt eins. Þær vönduðu sig of mikið. Leikurinn fór aldrei á flug. Einhvers konar flatneskjulegur mæðutónn var í spilamennskunni sem fór tónlistinni illa og var þreytandi áheyrnar.

Þetta var synd því Sigríður Ósk var frábær, en hún naut sín ekki alltaf. Meðleikur er ekki bara eitthvert undirspil, hann er öll stemningin í kringum sönginn, landslagið, litirnir, angan í loftinu. Ef meðleikararnir spila dauft verður söngurinn aldrei alveg eins og hann á að vera. Það var því miður oftast uppi á teningnum hér þótt kantatan eftir Handel hafi verið afburða góð.

Niðurstaða:

Fallegur söngur, en meðleikurinn var upp og ofan.