4 stjörnur

Vortónleikar Kvennakórs Reykjavíkur. Stjórnandi: Ágóta Joó. Hljómsveit: Ari Bragi Kárason, Zbigniew Dubik, Þorvaldur Þór Þorvaldsson, Hávarður Tryggvason og Vilberg Viggósson. Kynnir: Silja Aðalsteinsdóttir.

Langholtskirkja

laugardaginn 4. maí

Furðulega útgáfu sálmsins Hærra, minn Guð, til þín eftir Mason Lowell mátti heyra á tónleikum Kvennakórs Reykjavíkur á laugardaginn. Útsetningin var eftir James L. Stevens, sem lést nýverið. Sálmurinn var allt að því óþekkjanlegur, fullur af rembingi og yfirborðslegum trúarhita. Því miður eru menn sífellt að reyna að gera eitthvað „merkilegt“ úr sálminum og átta sig ekki á að hann hljómar best einfaldur og látlaus.

Flest annað á dagskránni var sem betur fer áheyrilegt, og sumt magnað. Ágóta Joó stjórnaði kórnum, en hún er ungversk og hefur verið búsett hér á landi síðan árið 1988. Hún er greinilega frábær kórstjóri, því söngur kórsins var í hvítvetna tær og fágaður. Jafnvægið á milli ólíkra radda var eins og best verður á kosið. Túlkunin var nánast alltaf sannfærandi, þrunginn lífi og innlifun.

Stöppuðu til að leggja áherslu

Eins og oft er raunin á kórtónleikum þá var fyrri hluti dagskrárinnar helgaður „gáfulegu“ efnis, en léttmetið og fjörið var eftir hlé. Eitt skemmtilegasta lagið í fyrri hálfleik var Spinna minni eftir Mist Þorkelsdóttur við ljóð eftir Þórarinn Eldjárn. Það var í frumstæðum stíl, enda um völu sem sér í gegnum holt og hæðir. Lagið er með afar einföldu hljómferli, sami hljómurinn var svo til út allt lagið. Innan þessa þrönga ramma var þó allt mögulegt að gerast í blæbrigðum og rytma. Þegar allar konurnar stöppuðu til að leggja á herslu á tiltekna setningu var það svo áhrifaríkt að maður fékk gæsahúð. Hvílíkur kraftur!

Annað eftirminnilegt lag fyrir hlé var Ejala eftir Jan Magne Førde. Þetta var djass og með kórnum lék Ari Bragi Kárason á trompet. Hann gerði það forkunnarfallega. Hljómurinn í trompetinum var einstaklega mjúkur og ávalur, gæddur allskonar litbrigðum sem unaður var að upplifa.

Þriðja lagið sem einnig sló í gegn í fyrri hlutanum var sérsamið fyrir kórinn af Péter Tóth við ljóð eftir Þórunni Guðmundsdóttur. Það bar nafnið Eldur og var fjarskalega kraftmikið, hnitmiðað og með glæsilegri stígandi í takt við yrkisefnið.

Konurnar voru of þægar

Margt eftir hlé var líka reglulega flott, en Banvæn ást eftir Jakob Gade var það þó ekki. Í samanburðinum við ódauðlegan söng Guðrúnar Á. Símonar var söngur kórsins full virðulegur, funann og ástríðuna vantaði. Það var eins og konurnar væru allt of þægar og vel upp aldar! Hvar var krafturinn í stappinu fyrir hlé? Auk þess var fiðlusóló Zbigniews Dubik ekki hreint í byrjun, sem var hálfgerður antíklímax.

Zbigniew hefur margsannað að hann er mjög góður fiðluleikari, en hann var ekki upp á sitt besta á tónleikunum. Annað lag þar sem hann var í veigamiklu hlutverki, heppnaðist ekki sem skyldi. Þetta var Shallow eftir Lady Gaga og þrjá aðra höfunda úr kvikmyndinni A Star is Born. Í útgáfunni sem hér hljómaði hefði fiðluleikurinn mátt vera hreinni, og því kom lagið í heild ekki vel út.

Annað eftir hlé var betra, þar má nefna Boogie Woogie Bugle Boy eftir Hughie Prince, Ef leiðist mér heima eftir Lee og Manners og Dansinn dunar eftir Van Slee. Öll lögin voru flutt af sannfærandi tilþrifum og tæknilegum yfirburðum. Í heild voru þetta flottir tónleikar með oftast vandaðri, fjölbreyttri dagskrá, enda var kórnum ákaft fagnað í lokin.

Niðurstaða:

Vandaður flutningur og fjölbreytt efnisskrá sem yfirleitt alltaf hitti í mark.