Niðurstaða: Flottar útsetningarnar en tónleikarnir misstu engu að síður marks.

La Boheme eftir Puccini í útsetningu fyrir fiðlu og píanó. Mathieu van Bellen og Mathias Halvorsen léku.

Salurinn í Kópavogi

þriðjudagur 13. desember

Sagt hefur verið að La Boheme eftir Puccini hljóti að vera grínópera, því ein aðalsögupersónan þjáist af tæringu en syngur samt fullum hálsi fram í andlátið. Vissulega kemur margt skondið fyrir í óperunni, enda er bakgrunnur hennar bóhemlíf listamanna í Latínuhverfinu í París. Þetta er þó fyrst og fremst harmleikur sem fjallar um ástir skálds og dauðvona stúlku, og er ein vinsælasta ópera allra tíma. Enda er tónlistin meistaraleg, og eru sum atriðanna með því fegursta sem heyrist.

La Boheme hefur verið flutt nokkrum sinnum hér á landi og ég man eftir tveimur uppfærslum Íslensku óperunnar sem báðar hafa verið frábærar. En á þriðjudagskvöldið var óperan flutt í mynd sem hlýtur að vera nýlunda. Hún var leikin af fiðluleikara og píanóleikara án söngs, leiks, sviðsmyndar eða búninga. Í staðinn var skjátextum varpað upp þar sem hægt var að fylgjast með framvindu sögunnar.

Litríkar útsetningar

Flytjendur voru Mathieu van Bellen fiðluleikari og Mathias Halvorsen píanóleikari. Þeir útsettu jafnframt óperuna fyrir hljóðfærin sín og segjast verður eins og er að útsetningarnar voru snilldarlegar. Ekkert smáræði er að umrita einsöng, kór og sinfóníuhljómsveit fyrir aðeins tvö hljóðfæri, en hér var verulega vel að verki staðið. Útsetningarnar voru fjölbreyttar og litríkar. Til dæmis var kaflinn þar sem hermenn birtast með tilheyrandi trumbuslætti og alls konar látum virkilega flottur. Trommuslátturinn var yfirfærður á bassanótur píanósins og var það afar sannfærandi.

Flutningurinn var yfirleitt mjög góður. Píanóleikurinn var frábær, gríðarlega kröftugur og glitrandi. Fiðluleikurinn var líka fínn, þótt hann hafi verið örlítið óhreinn á viðkvæmum stöðum. Fimmundirnar í upphafi þriðja þáttar voru t.d. ekki nægilega nákvæmar. En heilt yfir gneistaði af fiðluleiknum og margt í honum var sérdeilis glæsilegt.

Öfug stígandi

Gallinn við tónleikana var óperan sjálf. Hún byrjar með miklum tilþrifum þegar hún lýsir iðandi listamannalífinu í París, en er sorgin nær yfirhöndinni verður tónlistin mun innhverfari. Þetta virkaði ekki almennilega í umgjörðinn hér. Það var enginn hástemmdur söngur um vonlausa ást og brostnar vonir, og engin hljómsveit til að magna upp tilfinningarnar. Í staðinn var eins og verið væri að horfa á óperuna í síma, án heyrnartóla. Nístandi sorgin í lokin var ekki hvellur heldur kjökur, svo enskt orðatiltæki sé þýtt á íslensku: „Ended not with a bang but a whimper.“ Fiðlan og píanóið bara náðu ekki treganum í lok óperunnar. Þvert á móti voru sorglegu kaflarnir litlausir og allt fjörið í byrjun, sem lofaði svo góðu, varð ekki að neinu – bara tómum leiðindum. Á eftir spurði maður sjálfan sig um tónleikana: Til hvers?