Niðurstaða: Misjafnir tónleikar, en sumt var framúrskarandi.

Ár íslenska einsöngslagsins. Fram komu Benedikt Kristjánsson, Fjölnir Ólafsson, Hildigunnur Einarsdóttir, Sigrún Hjálmtýsdóttir, Guðrún Dalía Salómonsdóttir og Kristján Karl Bragason.  

Salurinn í Kópavogi

sunnudagur 30. október

Til eru þeir sem fussa og sveia yfir svokallaðri fagurtónlist nútímans og finnst tónlistin í denn svo miklu betri. Þeir benda á Beethoven og Brahms máli sínu til stuðnings. En staðreyndin er að það á einfaldlega eftir að vinnsa snilldin úr, skilja hismið frá kjarnanum. Í gamla daga var líka samin miklu meiri tónlist en heyrist í dag, en sagan hefur dæmt megnið af henni úr leik. Það á enn eftir að gerast með nútímatónlistina. Aðeins lítill hluti hennar á skilið að verða ódauðleg, en enn er óljóst hver sá hluti er.

Um þessar mundir stendur yfir merk tónleikaröð í salnum í Kópavogi sem nefnist Ár íslenska einsöngslagsins. Á hverjum tónleikum koma fram fjórir einsöngvarar og tveir meðleikarar og draga upp þverskurð af sönglist þjóðarinnar. Á tónleikunum á sunnudaginn gat að heyra nokkrar perlur sem eru orðnar eilífar, en líka minna þekkt lög. Auðheyrt var afhverju fæstir þekkja þau síðarnefndu, þau eru bara léleg músík sem eðlilega gleymdist með tímanum.

Kom ekki vel út

Smalavísa eftir Þórarinn Jónsson er eitt af slíkum lögum, ómerkileg stæling á hjarðstemningu og sveitasælu sem finna má víða í tónbókmenntunum. Hálfgleymd serenaða eftir Sigfús Halldórsson er líka óttalega klén. Diddú, Sigrún Hjálmtýsdóttir sópran var svo óheppin að þurfa að syngja þessi lög og það kom ekki vel út. Bæði voru lögin slæm, og svo var söngurinn sjálfur ekki fugl né fiskur. Á árum áður var Diddú vissulega mögnuð söngkona með frábæra rödd, en núna er unaðslegur hljómurinn horfinn úr rödd hennar og það sem eftir stóð á tónleikunum var fremur ankannalegt.    

Frammistaða Fjölnis Ólafssonar baritón olli líka vonbrigðum. Söngurinn var nákvæmur og röddin stöðug, en túlkunin var óskaplega trénuð og stirð, það var ekkert ris í henni. Til dæmis var hið glæsilega lag Sjá, dagar koma eftir Sigurð Þórðarson ekki neitt neitt, hápunktarnir í því voru bara eins og hvert annað píp.  

Góður og slæmur undirleikur  

Ekki bætti úr skák að undirleikur Kristjáns Karls Bragasonar var ófullnægjandi. Hann spilaði almennt of sterkt með hægri hendinni, sem gerði að verkum að maður upplifði að hann væri í samkeppni við söngvarana sem hann lék með. Guðrún Dalía Salómonsdóttir var miklu betri, leikur hennar var fíngerður og mjúkur og vafði sig fullkomlega utan um sönginn, dró ávallt fram það fegursta í honum.

 Guðrún Dalía spilaði með Benedikt Kristjánssyni tenór og Hildigunni Einarsdóttur mezzósópran. Hvort tveggja var frábært. Benedikt söng lög á borð við Þulu og Vorkvæði eftir Jón Leifs, bæði stórbrotnar tónsmíðar hver á sinn hátt sem voru afar krassandi í meðförum söngvarans. Röddin var fáguð og tær og túlkunin full af tilfinningum.

Ekki síðri var Hildigunnur sem söng t.d. hinn undurfagra Júnímorgun eftir Jórunni Viðar, Hvert örstutt spor eftir Jón Nordal, Enn syngur vornóttin eftir Karl O. Runólfsson og nýtt lag eftir Kolbein Bjarnason. Söngur hennar var einstaklega fallegur. Hún hafði ótrúlega næma tilfinningu fyrir inntaki hvers lags, lifði sig fullkomlega inn í tónlistina. Flæðið var óheft og hápunktarnir svo stórir og tignarlegir að maður fékk gæsahúð. Vonandi á Hildigunnur eftir að halda ljóðatónleika í náinni framtíð.